Το Εργαστήριο Ψυχολογίας και Εφαρμογών στην Εκπαίδευση του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, σε συνεργασία με την Γραμμή Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης 10306 του ΕΚΠΑ (επιστημονική ευθύνη Α΄ Ψυχιατρική Κλινική, Ιατρική Σχολή ΕΚΠΑ) και με την υποστήριξη των Διευθύνσεων της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας, οργάνωσε και διεξήγε βιωματικές ομάδες εκπαίδευσης και εποπτείας εκπαιδευτικών για την υποστήριξη των παιδιών και των εφήβων στο τραύμα και στην απώλεια στις συνθήκες της πανδημίας COVID-19.
Στις ομάδες συμμετείχαν 10 (δέκα) εκπαιδευτικοί και πραγματοποιήθηκαν 8 δίωρες συναντήσεις (2 φορές την εβδομάδα) κατά τον Φεβρουάριο του 2022. Βασικό κριτήριο για την αξιολόγηση της προτεραιότητας για τη συμμετοχή στις ομάδες ήταν η εμπειρία του εκπαιδευτικού με έκθεση σε τραυματική εμπειρία λόγω του Covid-19 στο σχολικό πλαίσιο.
Την ευθύνη για τις ομάδες της υποστήριξης είχαν οι:
α) Θεοδώρα Σκαλή, μέλος ΕΔΙΠ Ψυχολογίας, MSc, PhD, της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, με γνωστικό αντικείμενο «Αναπτυξιακή Ψυχολογία, Αναπτυξιακή Ψυχοπαθολογία και Δυναμική Ομάδας» και Ψυχοθεραπεύτρια, ECP, GCP
β) Ντίνα Μπεζιούλα, Ψυχολόγος, MSc, με ειδίκευση στην θεραπεία οικογένειας στην ψύχωση και την πρώιμη θεραπευτική παρέμβαση βρεφών και νηπίων
γ) Χριστίνα Ρούση, Επίκ. Καθηγήτρια Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας, ΠΤΕΑ, ΠΘ
“Πέρασαν σχεδόν δύο εβδομάδες από την τελευταία μας συνάντηση, με τους αγαπητούς συναδέλφους, τους εκπαιδευτικούς εμπιστοσύνης που για μένα έγιναν οι εκπαιδευτικοί της καρδιάς μου γιατί είναι εκπαιδευτικοί με καρδιά και αγάπη για τους μαθητές μας. Πολλές φορές συγκινήθηκα και έκλαψα, μοιραστήκαμε τις εμπειρίες μας, ακούσαμε – μιλήσαμε για πολύ δύσκολα θέματα, αλλά αυτό το μοίρασμα μέσα στην ομάδα, η αλληλεπίδραση, η ενσυναίσθηση ήταν λυτρωτική. Μάθαμε να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, είχαμε χρόνο για αυτό, να ακούμε με προσεκτικά τον συνομιλητή μας και να σωπαίνουμε. Σίγουρα δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη δύσκολη πραγματικότητα μιας απώλειας, ενός θανάτου αλλά η αγάπη και η φροντίδα, το άγγιγμα που θα προσφέρουμε στο μαθητή/τρια, στον γονέα, στον καθηγητή/τρια θα απαλύνει τον πόνο. Όλοι μαζί καθηγητές/τριες- μαθητές/τριες – γονείς/κηδεμόνες θα φροντίσουμε να κάνουμε τα δύσκολα λίγο πιο εύκολα. Περιμένω την επόμενή μας συνάντηση με μεγάλη χαρά.”
Σ.Π., Εκπαιδευτικός
